Vol 12. മലബാറിലെ നമ്പൂതിരിമാർ, അമ്പലവാസികൾ, നായർമാർ എന്നിവരെക്കുറിച്ച്

ഇനി തീയാട്ടുണ്ണി അഥവാ തീയാട്ട് നമ്പ്യാർമാരെക്കുറിച്ച് പറയാം.

ഇവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ ബ്രാഹ്മണരായിരുന്നു പോലും. എന്നാൽ അവർ ചെയ്യുന്ന തൊഴിലിന്റെ നിലവാരക്കുറവു കാരണം, ഇവർ അമ്പലവാസികളുടെ ഗണത്തിലേക്ക് തരംതാണുപോയി പോലും. നിലവാരക്കുറവ് എന്നതു കൊണ്ട് ഉദ്ദേശിച്ചത്, ഭദ്രകാളി ക്ഷേത്രത്തിൽ അനുഷ്ഠാനങ്ങൾ നടത്തിയത് കൊണ്ടാണ് എന്ന് തോന്നുന്നു.

ഇങ്ങിനെയൊരു കാര്യം കാണുന്നതിൽ നിന്നും, ഭദ്രകാളിയെന്നത് വേദകാല ഹൈന്ദവ മതത്തിലും, പോരാത്തതിന് അതിൽനിന്നും ഏതാനും ആയിരം വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വളർന്നുവന്ന ഇതിഹാസ കാവ്യങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഹൈന്ദവ മതത്തിലും പെടാത്ത ഒരു ആദ്ധ്യാത്മിക സങ്കൽപ്പമാണ് ഭദ്രകാളി ആരാധനാ എന്നത് എന്ന് തോന്നുന്നു. ഈ ആരാധനാ പ്രസ്ഥാനം ബ്രാഹ്മണരല്ലാത്ത മറ്റേതോ ജനത്തിന്റെ പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്നും പ്രദേശിക ആദ്ധ്യാത്മിക പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് കടന്നുകയറിയതും ആയേക്കാം, എന്ന് ഒരു തോന്നൽ.

ചിലപ്പോൾ, ഭദ്രകാളി ആരാധനാ പ്രസ്ഥാനം ഒരു ഷാമനിസ്റ്റിക്ക് ആരാധനാ പ്രസ്ഥാനം ആയേക്കാം എന്നും ഒരു തോന്നൽ വരുന്നു. കാരണം, ബ്രാഹ്മണർക്ക് വിലക്കപ്പെട്ട ഇറച്ചി അഥവാ മാംസം എന്നതിന്റെ ഉപയോഗം ഈ ആരാധനാ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ അനുഷ്ഠാന കർമ്മങ്ങളിൽ ഉണ്ട് എന്ന് തോന്നുന്നു. പോരാത്തതിന്, മദ്യവും ഉണ്ടായേക്കാം.

എന്നാൽ ഈ വക കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ യാതോരു വിവരവും ഈ എഴുത്തുകാരന്റെ കൈവശം ഇല്ലതന്നെ.

തീയാട്ടുണ്ണികൾക്ക് ഉപനയനം നടത്താം, പൂണൂൽ ധരിക്കാം.

ദാരികാസുര വധം കഴിഞ്ഞ് ഉഗ്രരൂപിയായി നിൽക്കുന്ന ഭദ്രാകാളിയെ കണ്ട് അസ്വസ്ഥനായ ശിവൻ, തന്റെ ഒരു അനുചരനോട് സ്തുതി ഗീതം പാടി ഭദ്രാകാളിയെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനും, സാന്ത്വനിപ്പിക്കാനും ആവശ്യപ്പെട്ടുപോലും. ഇതു ചെയ്ത അനുചരന്റെ പിന്തുടർച്ചക്കാരാണ് തീയാട്ടുണ്ണികൾ എന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നു പോലും.

ഇവർ ചെയ്യുന്നത് തീയാട്ടം എന്ന അനുഷ്ഠാനമാണ്. ഭദ്രാകാളി തീയാട്ടമാണ് ഇവരുടേത് എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നു. തീയാട്ടം എന്നത് തീ കൊണ്ടുള്ള നൃത്തമാകാമെന്ന് തോന്നുന്നു. കത്തുന്ന പന്തത്തിന്റെ ജ്വാലയിലേക്ക് ഇവർ തെള്ളിപ്പൊടിയെറിയുന്നു. അതോടെ ജ്വാലയും തീപ്പൊരിയും അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് ആളിപ്പടരും. ഈ വിധമുള്ള ഒരു പ്രവർത്തി, തീയാട്ടത്തിന്റെ ഒരു അവിഭാജ്യ ഘടകമാണ്.

തെള്ളിപ്പൊടിയെന്നത് തെള്ളിയെന്ന മരത്തിന്റെ പശ ഉണക്കി പൊടിച്ചുണ്ടാക്കുന്നതാണ് പോലും.

പണ്ടുകാലങ്ങളിൽ വസൂരിപോലുള്ള മഹാമാരികൾ പടർന്നു പിടിക്കുന്ന അവസരത്തിൽ ഭദ്രകാളി തീയാട്ടം അതിനെ തടയാനും തുരത്താനും, രോഗനിവാരണത്തിനും ആയി നടത്താറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. ദൃഷ്ടിദോഷം, കണ്ണുകൊള്ളൽ എന്നിവയെ തടയാനും, ദുർദേവതാ ഉപദ്രവങ്ങളിൽനിന്നും രക്ഷനേടാനും ആയി ഭദ്രാകാളിയെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനായി ഇത് നടത്തപ്പെടാം. ഇവ ചെയ്യുന്നത് ബ്രാഹ്മണരുടേയും ക്ഷത്രിയരുടേയും വീടുകളെ രക്ഷിക്കാനായിട്ടായിരുന്നു.

തീയാട്ടത്തിൽ നിർബന്ധമായും ഉള്ള ഒരു കാര്യമാണ് കളം വരയ്ക്കൽ അഥവാ കളമെഴുത്ത്. അഞ്ച് നിറമുള്ള അഞ്ച് വ്യത്യസ്ത തരം പൊടികൾ ഉപയോഗിച്ച്, കൈവിരലുകൾ കൊണ്ട് ദേവീദേവന്മാരുടെ രൂപങ്ങൾ നിലത്ത് വരയ്ക്കുന്ന ഏർപ്പാടാണ് കളമെഴുത്ത്.

തീയാട്ടുണ്ണിമാർ മക്കത്തായ കുടുംബ സമ്പ്രദായക്കാരാണ്. ഭർത്താവ് മരിച്ച സ്ത്രീകൾക്ക് ബ്രാഹ്മണരുമായി സമ്പന്ധം അനുവദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ സ്വന്തം ജാതിക്കാരനുമായി വിധവകൾക്ക് സമ്പന്ധം പാടില്ല.

ഇവരിലെ പുരുഷന്മാർ പേരിനൊപ്പം ഉണ്ണിയെന്ന് ചേർക്കുന്നു. സ്ത്രീകൾ പേരിനൊപ്പം അമ്മയെന്നോ അതുമല്ലെങ്കിൽ അന്തർജനം എന്നോ ചേർക്കുന്നു. ഇവരുടെ വീട് മഠം എന്നോ ഇല്ലം എന്നോ അറിയപ്പെടും പോലും.

രാത്രികാലത്തിലെ ഇരുൾവന്നു കയറിയിരിക്കുന്ന അമ്പലത്തിൽ, കത്തുന്ന പന്തത്തിൽ ആളിപ്പടരുന്ന അഗ്നിയും പാറിത്തെറിക്കുന്ന തീപ്പൊരിയും സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട്, അനുഷ്ഠാന കർമ്മം നടത്താൻ കെൽപ്പുള്ള ഇവരെ കീഴ്ജനം ഭയഭക്തിയോടുകൂടി തന്നെയാവാം വീക്ഷിച്ചത്.

പോരാത്തതിന്, അക്കാലങ്ങളിൽ ചിലപ്പോഴെല്ലാം ദൈവകോപത്താൽ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടുന്ന മഹാമാരികളിൽനിന്നും നാട്ടിലെ ഉന്നതരുടെ വീടുകളെ രക്ഷിക്കാനും ആവുന്നവർ എന്ന് കീർത്തിയും ഒരു വൻകാര്യം തന്നെയാവാം. മാത്രവുമല്ല, പൂണൂൽ ഇവർ ധരിക്കുന്നുമുണ്ട്.

Malabar and Anjengoയിൽ ഇവർ ചെയ്യുന്ന നൃത്തത്തെ തെയ്യാട്ടം എന്നാണ് എഴുതിക്കാണുന്നത്. എന്നാൽ Travancore State Manual Vol2ൽ എഴുതിക്കാണുന്നത് തീയാട്ടം എന്നാണ്. ഈ ചെറിയ വ്യത്യാസത്തിന് എന്തെങ്കിലും പ്രസക്തിയുണ്ടോ എന്ന് അറിയില്ല. ആദ്യത്തേത് മലബാറിലെ കാര്യമാണ്. രണ്ടാമത്തേത് തിരുവിതാംകൂറിലെ കാര്യമാണ്.

അടുത്തത് നമ്പീശന്മാർ

നമ്പീശന്മാർക്കും പുഷ്പകരുടേതുപോലുള്ള തൊഴിലുകൾ ആണ് കാണപ്പെടുന്നത്. ഇവരിൽ പാരമ്പര്യമായി കുറേപ്പേർ മക്കത്തായക്കാരും മറ്റുള്ളവർ മരുമക്കത്തായക്കാരും ആയിരുന്നു പോലും. എന്നുവച്ചാൽ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത പാരമ്പര്യത്തിൽ പെട്ടവർ നമ്പീശന്മാരായി സ്ഥാനീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവാം എന്നു തോന്നുന്നു. ഇന്ന് ജനങ്ങൾ സർക്കാർ ജോലിയിൽ ഓരോ സ്ഥാനത്തിലും കയറിക്കൂടാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെയായിരുന്നിരിക്കാം, പണ്ടുകാലങ്ങളിൽ ഓരോ ജനക്കൂട്ടവും ബ്രാഹ്മണ പ്രസ്ഥാനത്തിന് കീഴിൽ ഓരോ സ്ഥാനങ്ങൾ കരസ്ഥമാക്കാനായി ശ്രമിച്ചിരിക്കുക.

പൂണൂലുള്ളവർ ആണ് നമ്പീശന്മാർ. പുരുഷന്മാർ പേരിനോടൊപ്പം നമ്പീശൻ എന്ന് ചേർക്കുന്നു. സ്ത്രീകൾ ബ്രാഹ്മണിയമ്മയെന്ന് പേരിനൊപ്പം ചേർക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ഇവരിലെ സ്ത്രീകളും പേരിനൊപ്പം നമ്പീശൻ എന്നാണ് ചേർക്കുന്നത് പോലും. ഈ സ്ത്രീകൾക്ക് പാട്ടുപാടി ദേവനെ സേവിക്കുക എന്ന ഒരു ജോലിയും ഉണ്ട് പോലും. ഇവർ ഈ വിധം പാടുന്ന പാട്ടുകളെ ബ്രാഹ്മണിപ്പാട്ടുകൾ എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.

തിരുവിതാംകൂറിൽ ജിംനേഷ്യങ്ങളും കായികാഭ്യാസ പരിശീലന കേന്ദ്രങ്ങളും നടത്തിപ്പുചെയ്യുകയും, വാൾപ്പയറ്റ് പഠിപ്പിക്കലും അതുപോലുള്ള മറ്റ് കാര്യങ്ങളും ഇക്കൂട്ടർ ചെയ്യാറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് Travancore State Manual Vol2ൽ എഴുതിക്കണ്ടിരുന്നു.

അമ്പലവാസികളിൽ പെട്ട ഈ കൂട്ടർക്ക് ആയോധന കലകളിൽ ഏതുവിധത്തിലാണ് പരിശീലനവും പ്രാവീണ്യവും ലഭിച്ചത് എന്നത് ഒരു കൌതുകരമായ കാര്യമായേക്കാം.